با یک دست به خاطر برافراشتن بیرق کشورش میرزمد

بسا جوانان در این کشور از اثر حوادث ناگوار جنگ و نا امنی، طی چهار دهه نه تنها آسیب های روانی دیده اند، بلکه اعضایی از بدن شان را از دست داده اند، تاجایی که ایجاد وزارت شهدا و معلولین به عنوان یک نهاد حمایت کننده و وارسی کننده خانواده های شهدا و افراد دارای معلولیت در چارچوب تشکیلات اساسی دولت ایجاد گردید.

در پهلوی آن و در سکتور ورزش هم فدراسیون معلولین و افراد دارای معلولیت( پارا المپیک) در سال 1385 در چارچوب ریاست عمومی تربیت بدنی و ورزش به منظور انجام فعالیت های ورزشی و ایجاد سرگرمی برای جوانان دارای معلولیت جسمی شکل گرفت.

ورزش نه تنها سرگرمی های سالم را برای جوانان و افراد دارای معلولیت فراهم می نماید، بلکه چهره ها و قهرمان سازی هایی را نیز در بطن خود پرورش داده است. برخی از اینورزشکاران دارای معلولیت با وجود چالش های اجتماعی و کمبود امکانات ورزشی در رقابت های خارجی شرکت کرده با بلند کردن بیرق کشور شان و کسب افتخار  باعث عزت و حرمت به وطن شان گردیده اند.

تاریخ ورزش افغانستان توانایی های این جوانان دارای معلولیت را هیچاه فراموش نخواهد کرد.

یکی از این جوانان که انگیزه بالایی برای قهرمانی و کسب افتخار برای کشور دارد، علی سجاد همراز است. همرازی که با قبول محرومیت های فراوان مسیر پرخم و پیچ زندگی را طی نموده برای کشور افتخار کسب کرده و اکنون هم برای افتخارات بیشتر آمادگی می گیرد.

سجاد حدود 20 سال پیش از امروز در شهر کهنه کابل در ناحیه اول در یک فامیل کارگری و ورزشی چشم به جهان گشود و آغوش گرم پدر و مادرش را زینت طفلانه بخشید.

پدرش در سن هفت ساله گی او را به مکتب شامل کرد و اکنون در صنف یازدهم مکتب شاه دوشمیره ع درس می خواند. او علاوه بر این که به درس های مکتب خود رسیدگی می کند و در دو مضمون درسی( انگلیسی و ریاضی ) پیشتاز صنف خود است، در عرصه ورزش هم کار کردها و دستآوردهایی دارد.

علی سجاد هر روز برای انجام تمرینات ورزشی به سالون تمرینی تکواندو مراجعه می کند و دو ساعت تام را زیر نظر مربی خود فنون تکواندو را می آموزد.

بیستم ماه مبارک رمضان بود، او را در عقب دروازه فدراسیون تکواندو دیدم که بالای کوچ کهنه ی که کنار دروازه گذاشته شده، نشسته بود، درکنارش بیکی کوچکی که لباس های ورزشی اش را جا داده بود قرار داشت. دروازه فدراسیون هنوز قفل بود یعنی سجاد منتظر آمدن استاد خود بود.

این جوان ورزشکار که چندین بار مسابقات و فعالیت های ورزشی اش را دیده بودم  توجه ام را به خود جلب نمود به طرفش رفتم،

وقتی نزدیکش شدم از جا برخاست سلام علیکی و احوال پرسی نمودیم. بیک لباس هایش را از کنار خود برداشت و جا برایم خالی کرد، در کنارش نشستم تا گفته ها و درد دل این جوان ورزشکار معلول را بشنوم و وسیله شوم تا دیگران هم مطالعه کنند و بدانند که جوانان این سرزمین با وجودی که معلولیت جسمی دارند اما از نگاه ذهنی  توانایی ها فکری و اندیشه های وطن دوستی آن ها، هیچ گونه کمی و کاستی نسبت به جوانان سالم دیده نمی شود.

از او پرسش هایی داشتم که با متانت و جرات تمام پاسخ میگفت.

در گام نخست خود را چنین معرفی نمود:

( نام مه علی سجاد و تخلص مه همراز است، 20 سال عمر دارم، صنف 11 مکتب هستم و در پهلوی آن هم عضو تیم ملی پاراتکواندوی افغانستان.

س: علی جان قسمی که دیده میشه یک دست خودت البته دست چپ ات از شانه قطع است؛ علت آن چیست؟

علی: این مشکل مه از رحم مادر یا مادر زاد است، کدام مشکل دیگر نیست.

س: آیا کدام عضو دیگر فامیل تان هم چنین معلولیت را دارد؟

علی: نخیر، تنها من به این مشکل مواجه هستم.

س: در فامیل چند نفر زندگی می کنید و مصارف فامیل را چگونه پیدا می کنید؟

علی: در فامیل هشت نفر هستیم، پدرم شغل آزاد دارد، تمام مصارف خانواده هشت نفری ما بدوش پدر جانم است.

همراز در مورد این که ورزش را از کجا آغاز کرد و تا کنون چی کارهایی را انجام داده، در کدام مسابقات شرکت کرده و چی دست آورد ها و افتخارات دارد چنین بیان نمود:

 در سال 2008 که هنوز 14 ساله بودم ورزش را شروع کردم اول به فوتبال علاقه داشتم در تیم فوتبال شعاع میوند تحت نظر استاد نعیم هاشمی تمرینات را آغاز کردم در تیم های 14.13.12  سال بازی کردم در سال 1392 در مسابقات بهترین بازیکن شناخته شدم. اما به علت مشکلاتی که داشتم نتوانستم به فوتبال ادامه بدهم.

سپس به رشته اتلتیک رفتم زیر نظر کبیر خوشبین و همکاری استاد کریم عزیزی به تمرینات آغاز کردم. در مسابقات سرتاسری مقام اول را گرفتم در مسابقات آسیایی اندونیزیا سال 2018 در ترکیب تیم پارا المیپک شرکت کردم که در بخش لانگ جمپ در میان 43 کشور 4 متر 32 سانتی خیز زدم و مقام هفتم را گرفتم.

پس از بازگشت از اندونیزیا تاجایی که علاقه به تکواندو داشتم نزد استاد غفور بهرام به تمرینات تکواندو شروع کردم در سال 2019 در وزن 61 کیلوگرام درمسابقات شرکت کردم و مقام اول را گرفتم.

وی علت این را که چرا اتلتیک و فوتبال را ترک و به تکواندو پیوست، اظهار داشت.

فوتبال یکی از بازیهای های مورد پسند و دلخواه همه است، یعنی شاه ورزشهاست، اما توانایی اشتراک در مسابقات با افراد سالم را نداشتم، کنار رفتم در بخش اتلتیک هم نتوانستم زود تر به هدف خود برسم، وقتی به استدیوم می آمدم قهرمانان تکواندو چون نثار بهاوی، روح الله نیکپا محمود حیدری و دیگران را می دیدم شوق و علاقه من به تکواندو بیشتر شد و بالاخره تصمیم گرفتم که یگانه انتخاب من در ورزش تکواندو باشد.

وی در مسابقات پاراتکواندو که به میزبانی اردن در سال 2019 برگزار شده بود شرکت کرد و مقام پنجم را گرفت،

همراز همچنان برای اشتراک در مسابقات قهرمانی آسیا که در سال جاری به میزبانی لبنان برگزار میشود آمادگی می گیرد و هر روز به تمرینات حضور پیدا می کند.

پارا تکواندو یکی از بخش های تکواندو دارای افراد دارای معلولیت است که زیر چتر فدراسیون جهانی تکواندو و در کشور های مختلف از طرف فدراسیونهای ملی مدیریت ور هبری می شود و تمام برنامه های آموزشی، تمرینی و رقابتی از طرف فدراسیون ملی تکواندو مدیریت می گردد.

بر اساس معلومات مسوولان فدراسیون تکواندوی کشور تعداد ورزشکاران پاراتکواندو تا کنون به  14 نفر می رسد که پس از برگزاری یک دوره مسابقات انتخاب شده اند.

مسابقات این بخش در 3 وزن(61 .  منفی 75.  مثبت 75 )  و 4 کلاس معلولیت

k 41. افرادی که دو دست شان از شانه قطع است،

k 42.  که افرادی که یک دست شان از شانه قطع است،

 k 43  که  دو دست شان  از آرنج قطع است

  و k 44  شامل افرادی می شود که یک دست شان از آرنج قطع است طبق مقررات خاص برگزار می گردد.

فدراسیون ملی تکواندو تمام امکانات و سهولت های لازم را برای پیشبرد تمرینات ورزشکاران پاراتکواندو مساعد ساخته است، آقای همراز نیز با ابراز سپاس از مسوولان فدراسیون تکواندو می گوید:

(سالون تمرینی، امکانات تمرینی، وسایل و تجهیزاتی که به اختیار تیم ملی تکواندو قرار دارد به اختیار ما هم است، همه روزه تمرین می کنیم.

پارالمپیک با فدراسیون تکواندو تفاهم نامه دارد، تصمیم گیری و برنامه ریزی از طرف فدراسیون صورت می گیرد.

همچنان ماهانه 1000 افغانی عصریه هم برای ما پرداخته می شود.)

 آقای همراز منحیث یک جوان ورزشکار دارای معلولیت پیامی دارد که جوانان هم سن و سالش بدان توجه داشته باشند.

(جوانان امروز باید تحصیل و ورزش را انتخاب کنند، هر دو نیاز وطن ما است. با تحصیل صاحب علم ومعرفت و دانش می شویم و با ورزش صحت و سلامتی نصیب شان می گردد و از جانب دیگر در ورزش قوم پرستی نیست، پرچم افغانستان متعلق به مردم افغانستان است نه مربوط به یک قوم.) و بلاخره با اشتراک در رقابتهای آسیایی پاراتکواندو لبنان اشتراک و مفتخر به کسب مدال برنز گردید.

عارف پیمان

ثور، 1400